Dzwonnica

Dzwonnica z 1929 r. stoi na cmentarzu kościelnym, po prawej stronie od kościoła. Zbudować ją miał Jan Krakus, cieśla z Jednorożca, lub Walenty Ferenc (1889–1957) z Jednorożca.
 
Jest drewniana i ośmioboczna. Postawiono ją na podmurówce kamiennej. Jest szalowana deskami: w części dolnej poziomo, wyżej pionowo. W co drugiej ścianie dzwonnicy (każda ma szerokość 1,9 m) umieszczono długie wąskie biforialne okno, zakończone półkoliście. W oknach umieszczono drewniane żaluzje. Dzwonnica przykryta jest dachem namiotowym ośmiopołaciowym z blachy cynkowej. W co drugiej płaszczyźnie dachu umieszczono trójkątny szczyt. Drzwi zamocowano na ścianie południowej. Posadzka jest betonowa, drzwi zamykane na zamek (skobel). Kubatura dzwonnicy to 85,5 m³, a powierzchnia użytkowa – 8,5 m². Wnętrze dzwonnicy ma dwie kondygnacje.
 
Całość wieńczy metalowy krzyż, wykuty przez miejscowego kowala. Zakończenia ramion krzyża oraz ich przecięcie ma formę okręgów. Od każdego odchodzą cztery faliste promienie. Całość wieńczy korona (koruna), czyli dodatkowy krzyżyk na szczycie belki krzyża. Między szczytem krzyża wieńczącego dzwonnicę oraz koruną znajduje się metalowa chorągiewka. Wycięta w niej data 1929 / R upamiętnia moment wystawienia dzwonnicy.
 
Dzwonnica w Jednorożcu używana była w latach 1929–1941 oraz 1945–1986. To obecnie najstarszy budynek parafialny.

Oprac. Maria Weronika Kmoch